Nikab en bikini: een explosief duo
Iedereen dacht dat de kaarten voor de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen al op tafel lagen: het Janssens-kartel CD&V/SP.A als “zittende coalitie”, versus Bart De Wever als uitdager, en Filip Dewinter als outsider. Maar laatstgenoemde heeft nu voor dé verrassing van de campagne gezorgd, door zijn bevallige dochter An-Sofie met nikab én bikini publiek te portretteren, onder het motto: “durven kiezen”. Gedurfd, gewaagd, provocerend. Alhoewel. Slogans en beelden zijn per definitie niet bedoeld om bij na te denken, maar ik doe het toch even voor u. Een poging tot deconstructie.
Vermits An-Sofie beide kledingstukken draagt en geen ervan reeds heeft gedeponeerd, heeft ze duidelijk nog niet gekozen. Misschien houdt ze haar keuze nog in beraad, maar haar ogen verraden dat er geen haast bij is. De NEE-campagne uit 2007 van Tania Derveaux die, in navolging van Verhofstadt, 40.000 blowjobs beloofde, ligt elke Antwerpenaar immers nog vers in het geheugen. Belofte maakt schuld, en Tania heeft nog steeds de handen vol. De vraag is anderzijds, of An-Sofie wel moét kiezen tussen de nikab en de bikini, bien etonnés de se trouver ensemble.
Duizend-en-één nacht
Ahum, de Islam en erotiek dus. Twee tegenpolen dacht u? Al in de negende eeuw schreven Arabische artsen handleidingen voor goede seks. Daarmee zetten ze een antieke traditie voort, die pas door de opkomst van het Christendom was doorbroken. In de sprookjes van “Duizend-en-één nacht” (een stuk wereldliteratuur dat nu in de meeste islamitische landen op de index staat) komt eveneens een heel andere Arabische cultuur naar voor, waarin seks en erotisch raffinement zeer vrijmoedig aan de orde zijn. De sluier is daar met name meer een strip-tease attribuut, hetgeen dan eigenlijk naadloos aansluit bij, jawel, het zuinige badtextiel van An-Sofie.
In zijn boek ‘Die Kultur der Ambiguität. Eine andere Geschichte des Islams’ zet de Duitse arabist Thomas J. Bauer (1961) dan ook een en ander recht. Hij poneert namelijk dat de islamitische cultuur tot aan de 19de eeuw helemaal niet preuts of intolerant was. Wij waren toen namelijk de preutse kwezels. Het Victoriaanse tijdperk gebruikte de Arabische cultuur net als een afschrikmiddel: een wereld van verdorven zwoelheid waartegen het Westen zich moest afzetten. Het bizarre is dan, dat de Islam zich vanaf de 19de eeuw aan die Westerse bronnen heeft gelaafd en dat puritanisme is gaan importeren. Vanaf dan was het gedaan met de wilde haremverhalen en de erotische handboeken. Vanaf dan ook duikt, vreemd genoeg, de Islam als totalitaire ideologie op, tot en met Al Qaida. Seksuele onthouding leidt namelijk tot sublimatie (Alah Akbar!) of agressie (de Jihad), of een cocktail van beide. Meteen kwam ook het hiernamaals in beeld, als een harem die enkel voor kuise martelaren was voorbehouden.
Politiek dynamiet?
Terug naar An-Sofie en haar ambivalente dress code. We zien dat de bedenkers van de affiche nikab en bikini als een ensemble hebben uitgewerkt, een zwart-witte fantasie. En let u vooral op de roodgelakte teennagels. Niets vloekt hier, alles is perfect assorti, zoals de dames zeggen. Zou het kunnen dat er zelfs een polyculturele boodschap in zit,- m.n. een aansporing om beide kledingstukken te bezigen, samengetrokken tot nikabikini (eerder was het neologisme burkini al ingeburgerd), en dan vooral in de sfeer van de pikante lingerie en de nachtelijke ontspanningsmomenten?
Het hangt dan helemaal van de omstandigheden af, of prinses Sheherazade eerst de bh, het broekje, dan wel de nikab aflegt. In alle gevallen is het einddoel hetzelfde, en zou er een soort fusionisme plaats grijpen op vestimentair en mode-vlak, een beetje zoals de fusion-keuken in de gastronomie. Meer en meer merkt men in het straatbeeld trouwens, vanuit religieus standpunt absurde combinaties op van gesluierde moslima’s in minirok en op hoge hakken: symbolen verliezen hun kracht en krijgen een nieuwe beeldwaarde in een hybride context.
U begrijpt: dit is politiek dynamiet. Ofwel leverde de Spielerei van de familie Dewinter de slechtste verkiezingsaffiche aller tijden op, ofwel de beste. In het laatste geval verwerft het Vlaams Belang in oktober de absolute meerderheid, want alle vrouwen willen dit ensemble dragen en alle mannen willen ernaar kijken, in afwachting dat de sluiers vallen. Het is gewoon des Menschen. De finale erotisering van de politiek is dan een feit, en misschien zelfs de politisering van de erotiek. Het feit dat alle Antwerpenaren het sprookje van duizend-en-één nacht willen beleven, zou dan de Janssens en De Wevers naar het dinosaurussentijdperk katapulteren: zowel de klassieke linksgroene multicul, met zijn politiek-correcte hypocrisie, als het zure gezeur van de rechtsconservatieve kleinburgerij worden dan met de slag gedateerd.
De vraag “Vrijheid of islam?” is zeker pertinent, gelet op bijvoorbeeld de hysterie rond de Mohammed-cartoons. Maar tegelijk moeten we ons de vraag stellen of de seculiere Vlaamse samenleving niet moet afrekenen met àlle religieuze dogma’s en fatwa’s, van welke kant ook. Het zijn de imams (rechtstreekse import uit Saudi-Arabië), en in hun zog de fundamentalistische zeloten van het slag Abu Imran, die de boel verzieken. En achter hen lopen dan de allochtone straatbendes die homo’s schofferen en kortgerokte meisjes (al dan niet gesluierd) voor hoer uitschelden.
Eén ding staat vast. De Antwerpse verkiezingen van oktober worden de spannendste, opwindendste, grappigste, ernstigste, interessantste, meest modebewuste en meest geërotiseerde –en welke superlatieven zou ik nog kunnen bedenken- stembusslag. En dan heb ik nog niet over hét zwart konijn gesproken, met name Jean-Pierre Van Rossem (“Alle godsdiensten zijn vergif, maar de islam is de ergste van allemaal”), van wie we o.m. het hartverwarmende “Hoe kom ik van de grond? : Van Rossems Sex- en Bordelengids” (1993) kunnen aanbevelen.
Wanneer vallen de sluiers en wie komt er van de grond: dé hamvraag anno2012 in de Sinjorenstad.
Johan Sanctorum