► Nepal, zijn aardbevingen, zijn Westers Himalaya-orgasme: een mens is nooit gelukkig

Maar weinig mediën slagen erin om de ironie te vatten van de Nepalese tragedie. De Westerse liefdadigheid slaat toe (snelsnel moesten Van Tilt en C° de kom-op-tegen-kanker-show afsluiten om plaats te maken voor 12-12) , maar de zelfkritiek ontbreekt.
Hoezo? Wel, de Nepalees heeft alle redenen om ontevreden te zijn: een land zonder echte regering, de helft onder de absolute armoedegrens, corruptie, analfabetisme, kindersterfte, noem maar op. Het Maoistische rebellenleger heeft wel de wapens neergelegd, maar misschien hadden ze dat beter niet gedaan, want deze ‘democratie’ bakt er gewoon niks van. Gelukkig zorgt de toeristische industrie nog voor enig soelaas.

Fileleed
De toeristen? Jep, met zo’n 700.000 per jaar komen ze aangevlogen naar deze McDonaldsrepubliek. Rijke, verwende Westerlingen die op en rond de Mount Everest staan aan te schuiven, en zelfs onderling slaags raken, om dat grote geluksmoment te mogen meemaken dat ze thuis niet meer vinden. Mensen die alles hebben om tevreden te zijn, maar niettemin uitbranden in hun job, en hun midlifecrisis in een alpinistenfile op de met colablikjes bezaaide Himalaya willen vieren, desnoods met behulp van ladders naar de top.

De breuklijn tussen de Indische en de Euraziatische aardplaat zorgt voor locale kommer en kwel, maar ook voor (kortstondige) euforie bij de Westerse meerwaardezoeker, het welbekende Mount Everest-orgasme. Je moet echt de verhalen lezen van die ‘stuiterblanken’ zoals GeenStijl ze noemt: de genoegdoening die hen overvalt door op een berg te zitten,- ik ben ervan overtuigd dat die sherpa’s achteraf krom liggen van het lachen om zoveel domheid.

In de tempels van Kathmandu en omstreken wordt nu gemompeld dat de goden die platloperij beu waren en eens goed hebben gekucht, waarna de aarde begon te schudden. U kan dat bijgeloof vinden, maar effectief zijn nu na de lawines alle paden vernietigd, de mega-camping aan de voet weggeveegd, en is de rust op de berg teruggekeerd.

Het gras aan de overkant

Men vraagt zich dus af waar het geluk nog schuilt op deze aardkluit. Ofwel ben je Nepalees en dakloos, ofwel Europeaan en behept met een ‘innerlijke leegte’. En nu is die basiscamping zeker toch wel weggevaagd door een lawine, weer pech. Ontevredenheid lijkt los te staan van elke situatie of conditie: mensen zijn nooit gelukkig, het moet in ons systeem zitten.
Het mondiale vluchtelingenprobleem heeft daar ook mee te maken. Ongetwijfeld heeft de Eritrees een hoop redenen om ontevreden te zijn en de oversteek te wagen. Die reis zelf is al een lijdensweg. Maar stel dat hij het haalt, asiel krijgt, een job, en zich opwerkt? Vreselijke onvrede zal zich van hem meester maken, collega’s die meer verdienen, een sjiekere auto hebben, een mooiere vrouw, het groene gras aan de overkant. Finaal moet een ticket voor Kathmandu redding brengen. Alwaar hij vanuit het raam van zijn vijfsterrenhotel uitkijk heeft op een straat vol met bedelaars.
Neen dus, we zijn niet beter af dan de paupers op deze planeet. Terecht probeert Europa het nu met ontradingscampagnes: kom niet naar hier, want zelfs de rijken mokken, en de zon schijnt hier maar zelden uitbundig.

Het onvermogen van de mens om gelukkig te zijn, zou te maken kunnen hebben met het antwoord dat fysicus Stephen Hawking gaf op een of andere idiote vraag van een studente: we zitten in het verkeerde universum. Ik bespaar u de singulariteiten en de zwarte gaten, maar de kosmologie raakt ervan overtuigd dat er ontelbare universa zijn, waarin telkens andere dingen gebeuren. Dus ja, er is vast een universum waarin u het groot lot wint, maar u zit nu net in het verkeerde.
Het menselijk intellect is zover dat het daar een vermoeden van heeft, een gevoel van ‘iets anders’ dat ons ontglipt. De negatieve energie tussen deze werelden, veroorzaakt door afgunst, zou hen net op hun plaats houden. Dat laatste verzin ik er natuurlijk bij.
Het geluk is hoe-dan-ook niet afhankelijk van een uiterlijke situatie, maar van een innerlijke rust. Voelen we hier nu een boeddhistische wind (Nepal, geboorteland van de Boeddha!), Schopenhauer, of mag het ook de ataraxeia zijn van de oude Grieken,- een mentale toestand waarin die negatieve energieën zijn stilgevallen en dus ook het lijden ophoudt?
Ondertussen gaat de tragikomedie door, van de ongelukkige armen en de nog triestere rijken. Lof der zotheid, wordt vervolgd, dagelijks op TV, rechtstreeks vanuit het Dak van de Wereld